W bezpośrednim sąsiedztwie terenu, na którym obecnie znajduje się Wilamów, odnaleziono pozostałości osadnictwa, w tym kultury słowiańskiej, pod postacią zachowanych urn. Nie bez znaczenia jest też określenie „grodzisko” charakteryzujące teren położony w północnej części sołectwa, gdzie najprawdopodobniej założono przed kilkuset laty osadę. Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości pochodzi natomiast z 1232 roku, co w najprostszym rachunku matematycznym (2022 – 1232) daje nam 790 lat długiej historii Wilamowa.
Ścieżka edukacyjna „Bulwary Nadwarciańskie Uniejów” przebiega wzdłuż promenady zachodniej, pomiędzy Winnicą Bogumiła i zejściem na deptak z ul. Bł. Bogumiła, na wysokości hotelu Uniejów ecoActive&Spa. Na 15-tu tablicach opisujących m.in.: listę „obowiązkowych” atrakcji turystycznych, walory termalnego uzdrowiska, ciekawe i warte zobaczenia miejsca na mapie gminy (nie tylko Uniejów) stanowi skondensowane kompendium wiedzy o gminie Uniejów. W cyklu artykułów na stronie będziemy te treści Państwu przybliżać – niekiedy z przymróżeniem oka, pół żartem pół serio. Za nami już jedno z trzech opisanych na ścieżce sołectw: Historyczna osada z wielkim potencjałem. Jeśli jeszcze nie wiedzą Państwo, o którą miejscowość chodzi, proszę kliknąć w odsyłacz do artykułu. Można też wybrać się od razu na bulwary i tam odnaleźć właściwą tablicę. Ze swojej strony polecamy i jedno, i drugie!
Wilamów – miejsce z niezwykłą historią
Wilamów jest jednym z najstarszych ośrodków osadniczych w regionie spycimiersko – uniejowskim. Najdawniejsze ślady pobytu człowieka w okolicach tej miejscowości są datowane na ok. 8000 r. p.n.e. W pobliżu Wilamowa odnaleziono również inne pozostałości osadnictwa, w tym kultury słowiańskiej, pod postacią zachowanych urn oraz miecza z epoki brązu łączonego z kulturą rzymską. Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości pochodzi natomiast z 1232 roku.
Wilamów był wsią szlachecką, w przeciwieństwie do sąsiednich dóbr należących do arcybiskupów. W XV w. założono tu parafię, której pierwszym plebanem był Marcin z Iwania. Pierwotnie kościół pw. świętych patronów Polski, tj. Wojciecha i Stanisława, był budynkiem drewnianym, ale w toku dziejów wielokrotnie go przebudowywano.
Obecną świątynię wzniesiono w stylu neogotyckim w 1894 r. z palonej cegły i tradycyjnego białego kamienia – opoki. Inicjatorem budowy nowego kościoła był ks. Paweł Romanowski, zaś pomocy materialnej udzielił mieszkańcom Stanisław Pieczyński z majątku Czepów Górny. We wnętrzach przyozdobionej w stylu romantycznym budowli zachowały się dwa XIX-wieczne ołtarze oraz słynący łaskami XVII-wieczny obraz Matki Boskiej Pocieszenia. Ważnym elementem wyposażenia są organy wykonane przez warszawskiego organomistrza Ignacego Karczewskiego. Na szczególną uwagę zasługuje również zabytkowa kropielnica licząca sobie ponad 700 lat. Ściany kościoła pokrywa polichromia autorstwa krakowskich malarzy Barbary i Rudolfa Świechów.
Na wilamowskim cmentarzu pochowani zostali powstańcy styczniowi z oddziału Walentego Parczewskiego, którzy polegli w bitwie pod Czepowem 20 sierpnia 1863 r.
(MB)
